Keuze voor een rouwkaart, een kist en bloemen 
Vroeger belde men de begrafenisondernemer bij een overlijden. Heel kort door de bocht… er moesten enkele belangrijke keuzes worden gemaakt, post verstuurd, de priester kwam op gesprek en de overledene werd veelal opgebaard in een mortuarium, waar nog een afscheidsbezoek volgde.
Enkele dagen later volgde de uitvaartmis en aansluitend de begrafenis.
Nadat het cremeren in populariteit won, verdween de benaming ‘begrafenisondernemer’ geleidelijk en wonnen omschrijvingen als ‘uitvaartverzorger’ of ‘uitvaartbegeleider’ aan populariteit.
En natuurlijk… alle voorkomende werkzaamheden die gericht zijn op de verzorging van de overledene en die nodig zijn tot en met de dag van de uitvaart (begrafenis of crematie) worden door de uitvaartverzorger geregeld.
Maar ons werk behelst eigenlijk veel meer.

Oog en oor voor de nabestaanden
Heel veel tijd en energie wordt daarnaast ook gegeven aan het begeleiden van de naasten van de overledene. Aanvoelen hoe het met hen gaat, advies geven, mogelijkheden aandragen en dagelijks de gemoedstoestand van de nabestaanden polsen.
Je bent als uitvaartverzorger immers een aantal dagen samen op weg met de mensen die dichtbij de overledene staan, op weg naar een zo persoonlijk mogelijk afscheid van hun dierbare.
Dus, naast al het praktische en zakelijke regelwerk (dat overigens voor een groot deel ook achter de schermen gebeurt) is de uitvaartverzorger vooral het sturende en rust biedende baken, waar nabestaanden veel steun van ondervinden. Een groot deel van het werk zou je daarom kunnen scharen onder sociaal/maatschappelijke ondersteuning. Invoelend vermogen en een luisterend oor zijn daarbij belangrijke karaktereigenschappen.
Dienstbaar zijn en waar nodig en mogelijk ontzorgen… zowel praktisch, maar zeker ook op het menselijke vlak.

Ron Bosmans